وَ قَالَ (علیه السلام):
الْبُخْلُ عَارٌ، وَ الْجُبْنُ مَنْقَصَهٌ، وَ الْفَقْرُ یُخْرِسُ الْفَطِنَ عَنْ [حَاجَتِهِ] حُجَّتِهِ، وَ الْمُقِلُّ غَرِیبٌ فِی بَلْدَتِهِ.
امام علیه السّلام (در نکوهش بخل و ترس و تنگدستى و بینوایى) فرموده است:
۱- بخل و تنگ‌چشمى، ننگ است (چون مردم، بخیل را بر اثر دلبستگى او به کالاى دنیا سرزنش مى‌نمایند)؛
۲- و ترسو بودن نقص و کاستى است (زیرا رسیدن به‌مقام، فرع بر شجاعت و دلاورى است)؛
۳- و تنگدستى، زیرک را از (بیان) حجّت و دلیلش گنگ و لال مى‌گرداند (همانطورى که توانگرى، پست و نادان را گویا مى‌سازد)؛
۴- و بینوا و بى‌چیز در شهر خود غریب است (کسى با او آمد و شد نمى کند).
نهج‌البلاغه، حکمت ۳
