عطیه می‌گوید: در برگشت از کربلا در بین راه کوفه، جابر به من فرمود: ای عطیه، آیا می‌خواهی تو را وصیّت کنم؟
ممکن است که بعد از این سفر دیگر تو را نبینم. پس فرمود:
أَحْبِبْ مُحِبَّ آلِ مُحَمَّدٍ صلّی الله علیه وآله مَا أَحَبَّهُمْ، وَ أَبْغِضْ مُبْغِضَ آلِ مُحَمَّدٍ مَا أَبْغَضَهُمْ وَ إِنْ کَانَ صَوَّاماً قَوَّاماً، وَ ارْفُقْ بِمُحِبِّ آلِ مُحَمَّدٍ، فَإِنَّهُ إِنْ تَزِلَّ قَدَمٌ بِکَثْرَهِ ذُنُوبِهِمْ ثَبَتَتْ لَهُمْ أُخْرَى بِمَحَبَّتِهِمْ، فَإِنَّ مُحِبَّهُمْ یَعُودُ إِلَى الْجَنَّهِ وَ مُبْغِضَهُمْ یَعُودُ إِلَى النَّارِ.
دوست آل محمّد صلی الله علیه و آله را دوست بدار مادامی که آل محمد را دوست می‌دارند و دشمن آل محمّد را دشمن بدار، مادامی که دشمن آل محمد هستند، اگرچه فراوان روزه گیرند و زیاد نماز بخوانند. با دوست آل محمد، مدارا کن، چون اگر در اثر زیادی گناه پای ایشان بلغزد، پای دیگر ایشان به واسطه محبت استوار و پایدار خواهد ماند. همانا دوستدار آل محمّد، به بهشت، و دشمنان ایشان به آتش جهنّم می‌روند.
