صحیفه سجادیه – دعای دوم

 (وَ کَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَیْهِ السَّلَامُ بَعْدَ هَذَا التَّحْمِیدِ فِی الصَّلَاهِ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ)

دعاى آن حضرت علیه‌السلام است. پس از حمد و سپاس خداوندى، بر محمد رسول اللّه صلی الله علیه و آله درود مى‏‌فرستد

 

وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی مَنَّ عَلیْنَا بِمُحَمَّدٍ نَبِیِّهِ- صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ دُونَ الْأُمَمِ الْمَاضِیَهِ وَ الْقُرُونِ السَّالِفَهِ، بِقُدْرَتِهِ الَّتِی لَا تَعْجِزُ عَنْ شَیْ‏ءٍ وَ إِنْ عَظُمَ، وَ لَا یَفُوتُهَا شَیْ‏ءٌ وَ إِنْ لَطُفَ

حمد و سپاس خداوندى را که بر ما منّت نهاد و پیامبر خود محمّد صلّى اللّه علیه و آله را به رسالت بر ما فرستاد. این نعمت ویژه ما بود و امت‌هاى گذشته که در قرن‌هاى پیشین مى‌‏زِیستند بى‌‏بهره از آن بودند. این همه برآمده از قدرت اوست که ناتوان نبوَد در هر کار هر چند سترگ بُوَد و فرو نگذارد هیچ کارى را هر چند خرد بُوَد

فَخَتَمَ بِنَا عَلَى جَمِیعِ مَنْ ذَرَأَ، وَ جَعَلَنَا شُهَدَاءَ عَلَى مَنْ جَحَدَ، وَ کَثَّرَنَا بِمَنِّهِ عَلَى مَنْ قَلَّ

پس ما را خاتمِ همه آفریدگان قرار داد و گواهان بر منکران. و به کَرَمِ خود شمارِ ما را از آنان که شمارشان فرو کاست فزونى بخشید

اللَّهُمَّ فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ أَمِینِکَ عَلَى وَحْیِکَ، وَ نَجِیبِکَ مِنْ خَلْقِکَ، وَ صَفِیِّکَ مِنْ عِبَادِکَ، إِمَامِ الرَّحْمَهِ، وَ قَائِدِ الْخَیْرِ، وَ مِفْتَاحِ الْبَرَکَهِ

بار خدایا، بر محمد که امین وحى توست، برگزیده از میان آفریدگان توست، دوست مخلص از میان همه بندگان توست، آن امام رحمت و پیشواى خیر و کلید برکات، درود بفرست

کَمَا نَصَبَ لِأَمْرِکَ نَفْسَهُ

آن‏سان که او جان خویش در فرمان تو نهاد

وَ عَرَّضَ فِیکَ لِلْمَکْرُوهِ بَدَنَهُ

و جسم خویش به راه تو هدف تیر بلا گردانید

وَ کَاشَفَ فِی الدُّعَاءِ إِلَیْکَ حَامَّتَهُ

و در دعوت به دین تو با خویشاوندان خود آشکارا خصومت ورزید

وَ حَارَبَ فِی رِضَاکَ أُسْرَتَهُ

و براى خشنودى تو با خاندان خویش به پیکار برخاست

وَ قَطَعَ فِی إِحْیَاءِ دِینِکَ رَحِمَهُ

و تا دین تو را زنده دارد، پیوند از خویش و پیوند ببرید

وَ أَقْصَى الْأَدْنَیْنَ عَلَى جُحُودِهِمْ

نزدیکان انکارپیشه را از خود دور داشت

وَ قَرَّبَ الْأَقْصَیْنَ عَلَى اسْتِجَابَتِهِمْ لَکَ

و دوران دعوت‏‌پذیر را به خود نزدیک ساخت

وَ وَالَى فِیکَ الْأَبْعَدِینَ وَ عَادَى فِیکَ الْأَقْرَبِینَ

در راه تو با بیگانگان دوستى ورزید و با نزدیکان دشمنى

 و أَدْأَبَ نَفْسَهُ فِی تَبْلِیغِ رِسَالَتِکَ

و تا حق رسالت تو بگزارد، خویشتن را به رنج افکند

  وَ أَتْعَبَهَا بِالدُّعَاءِ إِلَى مِلَّتِکَ

جان خویش در بوته تعب نهاد تا به کیش تو دعوت کند

وَ شَغَلَهَا بِالنُّصْحِ لِأَهْلِ دَعْوَتِکَ

خویشتن به کار داشت تا امت را اندرز دهد

وَ هَاجَرَ إِلَى بِلَادِ الْغُربَهِ، وَ مَحَلِّ النَّأْیِ عَنْ مَوْطِنِ رَحْلِهِ، وَ مَوْضِعِ رِجْلِهِ، وَ مَسْقَطِ رَأْسِهِ، وَ مَأْنَسِ نَفْسِهِ، إِرَادَهً مِنْهُ لِإِعْزَازِ دِینِکَ، وَ اسْتِنْصَاراً عَلَى أَهْلِ الْکُفْرِ بِکَ

به دیار غربت رخت کشید و موطن مألوف و زادبوم و سراى انس خود رها کرد، تا دین‏ تو را نصرت دهد و بر آنان که بر تو کفر مى‌‏ورزیدند، غلبه جوید

حَتَّى اسْتَتَبَّ لَهُ مَا حَاوَلَ فِی أَعْدَائِکَ

تا به هر چه در حق دشمنان تو خواسته بود به تمام دست یافت

وَ اسْتَتَمَّ لَهُ مَا دَبَّرَ فِی أَوْلِیَائِکَ

و هر چه در باره دوستان تو اندیشیده بود، به کمال حاصل آمد

فَنَهَدَ إِلَیْهِمْ مُسْتَفْتِحاً بِعَوْنِکَ، وَ مُتَقَوِّیاً عَلَى ضَعْفِهِ بِنَصْرِکَ

پس بدان هنگام که به یارى تو پیروزى مى‏‌طلبید و به نیروى نصرت تو بر ناتوانى خویش چیره مى‏‌گشت، آهنگ جنگ ایشان کرد

فَغَزَاهُمْ فِی عُقْرِ دِیَارِهِمْ

با آنان در دل خانه‏‌هایشان غزا کرد

 وَ هَجَمَ عَلَیْهِمْ فِی بُحْبُوحَهِ قَرَارِهِمْ

و به ناگاه در میان منازلشان بر سرشان تاخت

حَتَّى ظَهَرَ أَمْرُکَ، وَ عَلَتْ کَلِمَتُکَ، وَ لَوْ کَرِهَ الْمُشْرِکُونَ‏

تا دین تو آشکار گردید و کلمه تو برتر شد، اگر چه مشرکان را ناخوش افتاد

اللَّهُمَّ فَارْفَعْهُ بِمَا کَدَحَ فِیکَ إِلَى الدَّرَجَهِ الْعُلْیَا مِنْ جَنَّتِکَ

بار خدایا محمد را به پاداش رنجى که در راه تو کشید به عالى‌‏ترین درجات بهشت خود فرابر

حَتَّى لَا یُسَاوَى فِی مَنْزِلَهٍ، وَ لَا یُکَافَأَ فِی مَرْتَبَهٍ، وَ لَا یُوَازِیَهُ لَدَیْکَ مَلَکٌ مُقَرَّبٌ، وَ لَا نَبِیٌّ مُرْسَلٌ

آن سان که هیچ کس را نرسد تا به منزلت با او برابرى جوید و به مرتبت با او همسرى کند و هیچ ملک مقرب و پیامبر مرسلى در نزد تو با او برابرى نتواند

وَ عَرِّفْهُ فِی أَهْلِهِ الطَّاهِرِینَ وَ أُمَّتِهِ الْمُؤْمِنِینَ مِنْ حُسْنِ الشَّفَاعَهِ أَجَلَّ مَا وَعَدْتَهُ

بار خدایا، افزون از آنچه او را وعده داده‌‏اى که شفاعتش را در حق اهل بیت پاک و امت باایمانش بپذیرى، عطا فرماى

یَا نَافِذَ الْعِدَهِ، یَا وَافِیَ الْقَوْلِ، یَا مُبَدِّلَ السَّیِّئَاتِ بِأَضْعَافِهَا مِنَ الْحَسَنَاتِ إِنَّکَ‏ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِیمِ‏

اى خداوندى که هیچ وعده‏‌اى خلاف نکنى و به هر چه گویى وفا کنى. اى دگرگون‌کننده بدی‌ها به چند برابر نیکی‌ها انّکَ ذو الفضل العظیم و الجواد الکریم